مائے !
اسیں جیوندے کیوں رہندے آں
ساہواں توں بغیر تے
لُکدے کیوں رہندے آں
ہاسیاں دی آواز دے پچھے
مائے!
جدوں لاشریک ککھوں جمے ہاسیاں دا
شریک بن جاوے تے
دکھاں دے اگن نوں
گھر دیاں کندھاں زرخیز ہو جاندیاں نیں
مائے نی !
دن دیہاڑے ہاسیاں نوں سنھ لا کے
لٹن والے پہرے دار نوں دسیں کہ
بالاں دا رزق کھونا کاواں دا کم اے
میریے مائے تینوں کنجھ سمجھاواں
ہاسیاں نال بنائی کچی کندھ
ہنجواں دا ہڑ نہی روک سکدی
مائے!
ہتھاں وچوں چن ڈگ جاوے تے
ہتھ، چن دا دکھ بن جاندے نیں تے
چاننی اوس ہنیرے دا حصہ
جیہڑا جیون دے سالاں نوں کھا جاندا اے
امبڑیے !
خالی منجی، سنجھا ویہڑا، جال اے
جیہدے وچ روز مینوں قید ہونا پئے گا
تاکہ میں سن سکاں تیرے پیراں دی واج تے
تیرے بلھاں وچوں نکلدا اپنا ناں
مائے !
اسیں مر کیوں نہیں جاندے
تاکہ جی سکیے تیرے نال
تنویر احمد، پنجاب
